Bu gun yene
günlerden o
gün. Eynile uşaqlıqımda olduqu kimi hisslerimi gizletmeye
calışıram.Üzgünlüyümü,küskünlüyümü kiminse görməyini istəmirəm. O vaxtdan illər
kecsə də , mən hec dəyişmemişəm.
Nə qəribə...hələ də başıma bir iş gəldiyində,dara düşəndə səni günahlandırıram. Beynimdə eyni düşüncə “Sən olsan belə olmazdı”.Amma hec vaxt küsmedim sənə. Bilirəm sən də istəməzdin.
Yazmaqa cətinlik cəkirəm , göz yaşlarım fikrimi ifadə etməyə imkan vermir.Halbuki başlamazdan əvvəl səninlə söhbətləşməyə qəti qərarlıydım. Dediyim kimi hec dəyişməmişəm. Sən gedəli beləyəm...
O vaxt 6 yaşım vardı. Hele herfleri tam bilmirdim. Amma adını yazmaqi öyrənmişdim. Harda bir təbaşir, kömür parçası görsəm,onu alıb, yarımcıq tikilmiş evimizin divarlarına dilimle sene deye bilmədiyim, çağıra bilmədiyim o kelimeni defelerle yazırdım. Aqlamaq istəyəndə hec kim gorməsin deyə həyətin ən görünməz yerində sakitcə aqlayardım. Sonra da hec bir şey olmamış kimi evə gəlib başımı qarışdırarardım. Bunu nece dəfə belə etmişəm sayını xatırlamıram...Deyəsən indi də elə edirəm axı. Evdə hec kimin olmamasından istifadə edib, kədərimi dilsiz , ruhsuz bir klaviaturaya düzürəm. Evliyəm,məni baŞa düşən bir ailəm var, amma mən hələ də göz yaşımı gizlədirəm. Bu dəfə isə, sirdaşım hörülmüş ev, her hansı bir səssiz həyət guşəsi deyil, monitordur...
Bunları yazmaq cox cətindi mənə. Bəzi insanlar öz hisslərini danışaraq yox, yazmaqla daha gözəl ifadə edirlər .Men də belələrindənəm.Bəlkə də bu hevəskar yazarlıqa, adını divarlara yazaraq başlamışam, hec ferqinde de deyiləm...
1988 ci il ... o il mektebe gedəcəkdim. Evin 4-cu uşaqi olmağıma baxmayaraq cox heyəcanlıydı. Məktəbə dair hər şey almışdı mənə. O ilə qədər xoşbəxt, diqqət yetirilən uşaq olduğumu əminliklə deyə bilərəm.
Sentyabrın 1-i gelib çatmaq bilmirdi ki, bilmirdi. Nəyisə bu qədər sevinclə gözlədiyimi xatırlamıram. Sevincli gözləyişlərimin sonunun , hər dəfəsində həyatın acı sürprizilə bitməsini artıq o ildən bəri müşahidə etməkdəyəm. “Həyatdan xoş bir şey gözləmə. Qramla verdiyini , kiloqramla geri istəyən dünyadır” Budur həyatdan aldığım dərs...
O il mektebe getmək istəmədim.Niyəsini o vaxt anlamırdım.Öz özümü anlamadiqim kövrəkliyimə görə qınayırdım . Hər kəsin mənə xoş davranmaqı, anlamadığım hisslər yaradırdı. Anlamadığım nə çox şey varmış...
Bir yandan da, dabanımdakı yaranın tənzif dəyişdirmə vaxtı gəlib çatmışdı. O ağrıdıqca, mən ağlayırdım. Doğrusu yaram çox ağrımırdı, sadəcə mən ağlamağa bəhanə axtarırdım. Ağrı azaldıqca, mən daha çox ağlayırdım. Sağalmağını istəmirdim . O tənzif orda ömrüm boyu qalsın istəyirdim. Ondan qalan ən son toxunuş, ən son nəfəs idi mənimçün. ...
Nə qəribə...hələ də başıma bir iş gəldiyində,dara düşəndə səni günahlandırıram. Beynimdə eyni düşüncə “Sən olsan belə olmazdı”.Amma hec vaxt küsmedim sənə. Bilirəm sən də istəməzdin.
Yazmaqa cətinlik cəkirəm , göz yaşlarım fikrimi ifadə etməyə imkan vermir.Halbuki başlamazdan əvvəl səninlə söhbətləşməyə qəti qərarlıydım. Dediyim kimi hec dəyişməmişəm. Sən gedəli beləyəm...
O vaxt 6 yaşım vardı. Hele herfleri tam bilmirdim. Amma adını yazmaqi öyrənmişdim. Harda bir təbaşir, kömür parçası görsəm,onu alıb, yarımcıq tikilmiş evimizin divarlarına dilimle sene deye bilmədiyim, çağıra bilmədiyim o kelimeni defelerle yazırdım. Aqlamaq istəyəndə hec kim gorməsin deyə həyətin ən görünməz yerində sakitcə aqlayardım. Sonra da hec bir şey olmamış kimi evə gəlib başımı qarışdırarardım. Bunu nece dəfə belə etmişəm sayını xatırlamıram...Deyəsən indi də elə edirəm axı. Evdə hec kimin olmamasından istifadə edib, kədərimi dilsiz , ruhsuz bir klaviaturaya düzürəm. Evliyəm,məni baŞa düşən bir ailəm var, amma mən hələ də göz yaşımı gizlədirəm. Bu dəfə isə, sirdaşım hörülmüş ev, her hansı bir səssiz həyət guşəsi deyil, monitordur...
Bunları yazmaq cox cətindi mənə. Bəzi insanlar öz hisslərini danışaraq yox, yazmaqla daha gözəl ifadə edirlər .Men də belələrindənəm.Bəlkə də bu hevəskar yazarlıqa, adını divarlara yazaraq başlamışam, hec ferqinde de deyiləm...
1988 ci il ... o il mektebe gedəcəkdim. Evin 4-cu uşaqi olmağıma baxmayaraq cox heyəcanlıydı. Məktəbə dair hər şey almışdı mənə. O ilə qədər xoşbəxt, diqqət yetirilən uşaq olduğumu əminliklə deyə bilərəm.
Sentyabrın 1-i gelib çatmaq bilmirdi ki, bilmirdi. Nəyisə bu qədər sevinclə gözlədiyimi xatırlamıram. Sevincli gözləyişlərimin sonunun , hər dəfəsində həyatın acı sürprizilə bitməsini artıq o ildən bəri müşahidə etməkdəyəm. “Həyatdan xoş bir şey gözləmə. Qramla verdiyini , kiloqramla geri istəyən dünyadır” Budur həyatdan aldığım dərs...
İyun ayinin 3-den 4-ne kecen gecə evimizdə dehşetli nalələrin səsinə
oyandım...Başa düşmədim bir şey, amma o gözəl insanın üzünü niyə örtdüklərini dəqiqələr,saatlar
kecdikcə anlamaqa başladım.Anladıqca da ürəyimdəki simlər bir- bir qırılırdı sanki.Yaxinlaşıb o örtüyü qaldırmaqa cürətim də catmadı.Cox illər o fiikir mənə əziyyət
verdi.”bəlkə mən caqırsam oyanardı”...
Bir neçə gün ağlamadım, yəni gözümdən yaş axmadı desəm daha doğru olar. Daxilimdə bir ömrə bəs edən matəmin addım səsləri eşidilirdi...O il mektebe getmək istəmədim.Niyəsini o vaxt anlamırdım.Öz özümü anlamadiqim kövrəkliyimə görə qınayırdım . Hər kəsin mənə xoş davranmaqı, anlamadığım hisslər yaradırdı. Anlamadığım nə çox şey varmış...
Bir yandan da, dabanımdakı yaranın tənzif dəyişdirmə vaxtı gəlib çatmışdı. O ağrıdıqca, mən ağlayırdım. Doğrusu yaram çox ağrımırdı, sadəcə mən ağlamağa bəhanə axtarırdım. Ağrı azaldıqca, mən daha çox ağlayırdım. Sağalmağını istəmirdim . O tənzif orda ömrüm boyu qalsın istəyirdim. Ondan qalan ən son toxunuş, ən son nəfəs idi mənimçün. ...
0 yorum :
Yorum Gönder